HVC’10 – CWO 7: De Tactische Masterclass (of iets wat erop leek)
Zaterdag 6 december stond de uitwedstrijd tegen HVC’10 6 op het programma. Maar eerlijk is eerlijk: deze wedstrijd begon eigenlijk al op donderdag. Trainer Gerald had namelijk bedacht dat het tijd was voor een heus teamoverleg. Niet zomaar even een praatje. Nee, elke linie kreeg een eigen takenpakket alsof we in de Champions League stonden. Het werd nog net niet man-tegen-man uitgetekend op een flipover, maar alle neuzen stonden weer de juiste kant op.
Eindelijk zaterdag. Kleedkamer in, tenue aan, opstelling bekend. Nog een snelle mentale terugblik op donderdag (voor zover we het nog wisten) en hup: het veld op.
De wedstrijd begon… en wij begonnen nog niet. Na twee minuten stonden we 1–0 achter omdat onze gedachten waarschijnlijk nog in de tas zaten. Wakey wakey, CWO 7!
Gelukkig waren we snel wakker: na 5 à 10 minuten kreeg Alda de bal, slingerde een heerlijke pass naar Enes, en die poeierde ‘m binnen. 1–1, assist Alda. Lekker!
Daarna gooiden we het om: van 4-3-3 naar 4-4-2. En dat pakte top uit. HVC’10 wist niet meer waar ze moesten kijken. Binnen no-time stuurde Alda Jamairo diep met een perfecte steekbal en bam: 1–2.
Vlak voor rust deed het dynamische duo het nog een keer: Jamairo steekbal, Alda afwerken, keeper kansloos. 1–3. Wat een eerste helft!
Rust. Terwijl iedereen even aan het uitblazen was, stond Jason die door alle spanning en goed voetbal z’n blaas moest legen en per ongeluk een interessant gesprekje kon afluisteren. De scheids en een speler van HVC’10 overlegden: de scheids hoopte dat ze snel de 2–3 zouden maken… en dat hij daarbij “misschien een handje kon helpen”. Nou, gezellig hoor. Maar dat feestje hebben we even vakkundig afgepakt.
De tweede helft begon. En normaal gesproken is dat bij CWO 7 de fase waarin we langzaam afbouwen richting de derde helft… maar vandaag niet. Vandaag was alles anders. De combinaties bleven goed, het tempo bleef hoog en iedereen gaf 200%.
En dat werd beloond: een heerlijke aanval via de linkerkant van Jamairo, afleggen op Enes, en die poeiert de bal prachtig binnen: 1–4.
Jean-Paul stond voor de wedstrijd al in de kleedkamer te stralen alsof hij de afloop al wist. “Boys, dit moeten we pakken vandaag. Ik ga m’n best doen,” zei hij nog met die serieuze keeperstoon van ’m.
En ja hoor: hij bewees het volledig. De reddingen vlogen ons om de oren alsof hij een persoonlijke vendetta had tegen elke bal die ook maar in de buurt van de kruising kwam. 88 minuten lang hield hij de tent potdicht, want tja… die 1-0? Daar kijken we lekker niet meer naar.
Wat. Een. Wedstrijd.
We hebben geknokt, geluisterd naar Gerald, positief gecoacht en alles gegeven. Dat werd beloond met misschien wel de meest volwassen pot van het seizoen.
Ook fantastisch: Glenn, Erikley en Sven zijn eindelijk terug van hun blessures. Eindelijk konden we weer genieten van hun kwaliteiten en dat was te merken.
Kortom: een topdag, drie punten en een CWO 7 dat groeit als team.
Dit smaakt naar meer! 💙⚽
Eindelijk zaterdag. Kleedkamer in, tenue aan, opstelling bekend. Nog een snelle mentale terugblik op donderdag (voor zover we het nog wisten) en hup: het veld op.
De wedstrijd begon… en wij begonnen nog niet. Na twee minuten stonden we 1–0 achter omdat onze gedachten waarschijnlijk nog in de tas zaten. Wakey wakey, CWO 7!
Gelukkig waren we snel wakker: na 5 à 10 minuten kreeg Alda de bal, slingerde een heerlijke pass naar Enes, en die poeierde ‘m binnen. 1–1, assist Alda. Lekker!
Daarna gooiden we het om: van 4-3-3 naar 4-4-2. En dat pakte top uit. HVC’10 wist niet meer waar ze moesten kijken. Binnen no-time stuurde Alda Jamairo diep met een perfecte steekbal en bam: 1–2.
Vlak voor rust deed het dynamische duo het nog een keer: Jamairo steekbal, Alda afwerken, keeper kansloos. 1–3. Wat een eerste helft!
Rust. Terwijl iedereen even aan het uitblazen was, stond Jason die door alle spanning en goed voetbal z’n blaas moest legen en per ongeluk een interessant gesprekje kon afluisteren. De scheids en een speler van HVC’10 overlegden: de scheids hoopte dat ze snel de 2–3 zouden maken… en dat hij daarbij “misschien een handje kon helpen”. Nou, gezellig hoor. Maar dat feestje hebben we even vakkundig afgepakt.
De tweede helft begon. En normaal gesproken is dat bij CWO 7 de fase waarin we langzaam afbouwen richting de derde helft… maar vandaag niet. Vandaag was alles anders. De combinaties bleven goed, het tempo bleef hoog en iedereen gaf 200%.
En dat werd beloond: een heerlijke aanval via de linkerkant van Jamairo, afleggen op Enes, en die poeiert de bal prachtig binnen: 1–4.
Jean-Paul stond voor de wedstrijd al in de kleedkamer te stralen alsof hij de afloop al wist. “Boys, dit moeten we pakken vandaag. Ik ga m’n best doen,” zei hij nog met die serieuze keeperstoon van ’m.
En ja hoor: hij bewees het volledig. De reddingen vlogen ons om de oren alsof hij een persoonlijke vendetta had tegen elke bal die ook maar in de buurt van de kruising kwam. 88 minuten lang hield hij de tent potdicht, want tja… die 1-0? Daar kijken we lekker niet meer naar.
Wat. Een. Wedstrijd.
We hebben geknokt, geluisterd naar Gerald, positief gecoacht en alles gegeven. Dat werd beloond met misschien wel de meest volwassen pot van het seizoen.
Ook fantastisch: Glenn, Erikley en Sven zijn eindelijk terug van hun blessures. Eindelijk konden we weer genieten van hun kwaliteiten en dat was te merken.
Kortom: een topdag, drie punten en een CWO 7 dat groeit als team.
Dit smaakt naar meer! 💙⚽